Gràcia, een alternatieve wijk

Gràcia is één van de tien administratieve districten van Barcelona. Het is de opvolger van Vila de Gràcia dat ontstond in 1628 als een parochie van Barcelona en dat zich in 1856 afscheurde van de stad om een eigen gemeente te vormen. In het jaar 1897 voegde het zich opnieuw bij Barcelona.


Met een oppervlakte van 4,19 km2 is Gràcia het kleinste district van de stad maar tegelijk is het de tweede in rij wat betreft de bevolkingsgraad. Er wonen in totaal 120.087 personen, wat 28.660 inwoners per vierkante kilometer betekent (volgens de gegevens van het Instituto Nacional de Estadística de España uit 2005). Gràcia grenst aan het district Eixample in het oosten, aan Sarrià Sant-Gervasi in het zuiden en aan Horta-Guinardó in het noorden en het westen.

De belangrijkste attractiepool van het district is ongetwijfeld Parc Güell, een werk van Antoni Gaudí. Maar daarnaast zijn het vooral de levendige straatjes van de wijk, met hun talrijke cafés, restaurants, kunstgalerijen en winkels, die van Gràcia één van de leukste plekken van Barcelona maken. Hoewel Gràcia al meer dan 100 jaar bij Barcelona hoort, behoudt het nog steeds zijn eigen karakter alsof het een onafhankelijke gemeente betrof.

In Gràcia bloeit het verenigingsleven volop, waarvan getuige de tientallen sociale en culturele organisaties. De Festa Major de Gràcia, dat telkens halverwege augustus plaatsvindt, illustreert dit elke keer weer. Maandenlang werken inwoners samen om van hun straat of buurt de mooist versierde plek te maken tijdens die feesten. Het hele jaar door kent het district trouwens een levendig en uitbundig nachtleven.

Gràcia onderscheidt zich voornamelijk van de rest van Barcelona door haar culturele centra met een alternatief of zelfs avant-gardistisch karakter. Het Teatre LLiure en de cinemazalen Verdi zijn daarvan goede voorbeelden. Deze bijzondere eigenschap toont zich ook in de namen die de straten hebben: Llibertat (Vrijheid), Fraternitat (Broederschap), Igualtat (Gelijkheid), Plaça John Lennon, Plaça de la Revolució, enz.

In Gràcia woonden er steeds een groot aantal zigeuners en die hebben mee hun stempel gedrukt op het district. Ondermeer El Pescaílla werd er geboren, een zanger-gitarist die voornamelijk flamenco en rumba speelde en die wordt beschouwd als de uitvinder van de Catalaanse rumba. Deze muziekstijl die in de jaren 50 ontstond, combineert rumba en flamenco met Cubaanse ritmes en rock and roll.

Tot slot wil ik nog even een leestip vermelden. Het boek “La Plaça del Diamant” van de beroemde Catalaanse schrijfster Mercè Rodoreda, dat in het Nederlands uitgebracht werd onder de titel “Colometa”, speelt zich namelijk af in Gràcia en schetst een helder beeld van dit district tijdens de Spaanse Burgeroorlog.